Νέα

Μπορεί κάτι ανυπότακτο να σηματοδοτήσει μια κατάθεση ψυχής; Ποιες είναι εκείνες οι συνθήκες ή οι αφορμές που λειτουργούν καταλυτικά, ώστε να δημοσιοποιηθούν, να κοινωνηθούν οι μύχιες γραμμένες σκέψεις, οι στίχοι και οι στροφές; Η Μαρία Αποστόλου έρχεται από τους χώρους των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και μέσα από την εργασία της, ως επί χρόνια ασχολούμενη στον τομέα της ψυχικής υγείας, να μιλήσει - σε καιρούς δύσκολους- για την ιστορία της που γίνεται ιστορίας μας, για την ανυπότακτη ιστορία που την πλήγωσε, την πάθιασε, την αναζωογόνησε, την προβλημάτισε και την έκανε, ταυτόχρονα, ικανή να τη μοιραστεί μαζί μας.

Μετά την ποιητική συλλογή «Παλίρροια Ψυχής» που είχε εκδοθεί το 2019, ο Θωμάς Σουβλέλλης έρχεται με την ποιητική του συλλογή «Απαρχή" ξανά από τις εκδόσεις Άπαρσις. Στο εξώφυλλο εικονίζεται ένας ζωγραφικός πίνακας, έργο της Θάλειας Γεωργιάδου, με τίτλο «Στοχασμοί». Όπως ακριβώς είναι και τα ποιήματα που συμπεριλαμβάνονται στην εν λόγω συλλογή. Στις ογδόντα τρεις σελίδες αυτής της ποιητικής συλλογής, ο ποιητής στοχάζεται, ερωτεύεται, στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, καταθέτει τους προβληματισμούς του, αναρωτιέται για τον κόσμο που ζει, συμπάσχει με τους πρόσφυγες της Μόρια, αφού και ο ίδιος κατάγεται και βιώνει στη Μυτιλήνη.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης είναι το πρόσωπο που ψάχνει πρόσωπα, που πίσω από τα πρόσωπα αναζητά τις ζωές των άλλων, που σερβίρει την περιέργεια του υπό μορφή ερωτηματικού και δέχεται απαντήσεις-εξομολογήσεις από χείλη σε άλλα χείλη! Ο Αντώνης Μποσκοΐτης είναι αυτό που συχνά λέω: μέγγενη που στύβει το σύνθετο του χαρακτήρα για να μείνει η απλότητα και το μεγαλείο! Μέσα από τις φαινομενικά απλές ερωτήσεις του, όταν τελειώνετε την ανάγνωση κάθε συνέντευξης του Αντώνη, νοιώθετε ότι ο ήρωας ή ηρωίδα του, είναι πλάι σας, ξέρετε για αυτήν κάτι περισσότερο από αυτό που ξέρουν όλοι οι άλλοι που δεν διάβασαν αυτή την συνέντευξη. Αυτός είναι ο Μποσκοΐτης!

Με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο συνδέομαι από την εποχή του ’60, όταν ακόμα νέος μουσικός εγώ και εκείνος αντίστοιχα, ταξίδευα από την Καλλιθέα έως τον Περισσό για να ηχογραφήσω είτε ως κιθαριστής, είτε ως νέος συνθέτης των τραγουδιών μου με την εταιρία Lyra. Έχω αποθηκεύσει στη μνήμη μου την εικόνα αυτού τού ανθρώπου κατά τη διάρκεια της εργασίας του, καθώς παρατηρούσα την ηρεμία και την αφοσίωσή του στην προετοιμασία για να αφουγκραστεί τα όργανα, τις χροιές, ιδιαίτερα της κλασικής κιθάρας, όργανο πάντα παράξενο, αφού οι συμπαθητικές αρμονικές που παράγονται, μπορούν να προκαλέσουν αντίθετες συχνότητες με άλλα όργανα, δημιουργώντας προβλήματα στο σύνολο. Ο Σ. φρόντιζε να γνωρίζει τέτοιες λεπτομέρειες, αφού έψαχνε την ηχητική γνώση ακατάπαυστα και έδινε μεγάλη σημασία σε τέτοιες πληροφορίες για να «συμμαζεύει» και να ομαδοποιεί τις νότες, τους ήχους τών νυκτών οργάνων. Ήταν η χρυσή εποχή των φυσικών οργάνων· μιας ομάδας – ορχήστρας, δίχως τους παραπλανητικούς ήχους των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συνθετητών, που τότε ακόμα δεν ήταν τόσο επεξεργασμένοι, μέσα από τη ραγδαία εξέλιξη των υπολογιστών. Η δουλειά τού ηχολήπτη, την εποχή εκείνη, δεν ήταν όπως σήμερα, όπου όλα τα όργανα είναι συνδεδεμένα με βύσματα του κάθε οργάνου κατ’ ευθείαν στην κεντρική κονσόλα, με αποτέλεσμα να ελαχιστοποιεί τις ευθύνες τού ηχολήπτη, ως προς έναν άρτιο ήχο.