Νέα

Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κατέθεσε επιτέλους το πολυαναμενόμενο -από πολλούς αλλά κυρίως από την ίδια την ιστορία- αμανάτι του. Δηλαδή ένα βιβλίο που συνοψίζει την πορεία του στη ζήση και τη δράση του ως ηχολήπτης στο ιστορικό εργοστάσιο της Κολούμπια. Δεν ήταν δα και πολλοί οι ηχολήπτες που λειτούργησαν στο περίφημο κτίριο του Περισσού (Ριζούπολη). Τα δάχτυλα των χεριών φτάνουν και περισσεύουν για να μετρηθούνε. Και δεν είναι και απλή περίπτωση ο Γιαννακόπουλος, γιατί πέρα απ’ την επάρκειά του ως επαγγελματίας, είναι σαν χαρακτήρας ξεχωριστός, η ματιά του έχει διεισδυτικότητα, ακρίβεια και ο λόγος του είναι πολυεπίπεδος. Από το 1962 έως και το 1982 αποτύπωσε στην Κολούμπια διαμάντια της ντόπιας αλλά και διεθνούς δισκογραφίας, οπότε μιλά από «πρώτο χέρι» για πρόσωπα και πράγματα.

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια ολόφρεσκη ποιητική συλλογή, τα "Μπλε τετράδια" του Αλέξανδρου Ψαρρά, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλιο από τις εκδόσεις Άπαρσις. Ο δημιουργός σπούδασε στη Φυσικομαθηματική σχολή κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Μαθησιακές Δυσκολίες και τη Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων. Επιμορφώθηκε σε θέματα Εκπαίδευσης, Ιστορίας και Πολιτισμού, Νέων Τεχνολογιών. Εργάστηκε στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα,καθώς και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ποίησή του κινείται στα μονοπάτια της λυρικής αφηγηματικής γραφής. Ο λόγος του είναι μεστός, ζωηρός, με γλαφυρές εικόνες, εμπνευσμένα σχήματα και βαθιά συγκίνηση. Η πένα του αναμετρά τον χρόνο ,ξεδιπλώνει αναμνήσεις, νοσταλγεί. Μεθά στην αναζωογονητική πηγή του έρωτα. Καθρεφτίζει το όνειρο, άλλοτε το ζωντανό, ενίοτε το ματαιωμένο, κάποτε το αλλαγμένο από τα σενάρια της ζωής. Παλεύει με τη λογική και το συναίσθημα, φιλοσοφεί. Θα ανταμώσουμε με τη σκέψη του ποιητή Αλέξανδρου Ψαρρά μέσα από οκτώ ποιήματα από τα ελπιδοφόρα "Μπλε τετράδια"! Καλοτάξιδα!!!

Στην ποιητική αυτή συλλογή ανακατεύονται μέσα η κοινωνική κριτική, η ιστορία αλλά και η μυθολογία με ένα όμορφο τρόπο. Έτσι ο συγγραφέας συνομιλεί με διάφορους φιλοσόφους για να κάνει κριτική στην κοινωνική παρακμή, καθώς εδώ δεν ΄΄έχουμε με μια απλή παράθεση ονομάτων που υπήρξαν αυθεντίες στον ιδεολογικό πόλεμο (τότε θα μιλούσαμε για επίδειξη γνώσεων).Αντίθετα ο ποιητής φαίνεται ότι έχει κατανοήσει πλήρως τις φιλοσοφικές τους επιταγές και συνομιλεί γόνιμα μαζί τους .Το ίδιο κάνει με μύθος και με ιστορικές μορφές και γεγονότα του παρελθόντος (εδώ μου θυμίζει βέβαια Καβάφη).Το αρχαίο παρελθόν που τόσο πολύ παρουσιάζεται μέσα σε αυτή τη συλλογή δεν έχει να κάνει με σωβινισμούς και άλλα τέτοια αλλά αντίθετα με πανανθρώπινες αξίες όπως ο οικουμενισμός.

Το βιβλίο της Πολίτη διαβάζεται απνευστί, ειδικά απ' όλους όσοι χρησιμοποιούμε καθημερινά τα social media κι αυτό το ταλαίπωρο το inbox ή, αλλιώς το messenger, έχει..αναστενάξει. Η γραφή της μεταφέρει ομορφιά σε μιαν εποχή που η επικοινωνία μέσω διαδικτύου δεν έχει καθόλου το δικό της λογοτεχνικό ύφος και περιεχόμενο. Κάπου ζήλεψα, αν - επαναλαμβάνω - τα όσα διαβάζουμε έχουν γραφτεί στην πραγματικότητα και δεν είναι μυθοπλασία. Η Πολίτη ουσιαστικά καλλιεργεί τα πιο υψηλά συναισθήματα και ξύνει σαν πληγή τη σκέψη των ανθρώπων, οι οποίοι μάλλον δεν γνωρίζουν πως να χρησιμοποιήσουν τα social media, ακόμη και αν πρόκειται για γνωριμίες. Το «πλακομόνιτορ», όπως έλεγε ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης, αναφερόμενος στο διαδικτυακό σεξ ή το σεξ πίσω από μία οθόνη, στους διαλόγους της Πολίτη χτίζεται βήμα - βήμα ενεργοποιώντας πρωτίστως το ορμέμφυτο και την ανθρώπινη επιθυμία. Δεν έχει τόση σημασία η πράξη του σεξ καθ' αυτή, όσο η καύλα που κορυφώνεται με ένα κανονικό ξεγύμνωμα των ψυχών, με μπόλικο χιούμορ επίσης, αλλά και με μία ευρύτερη παιδεία, την οποία θα ευχόμουν να είχαν αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.