Νέα

Μια εκ των προτέρων, απάντηση Φαντάζομαι πως το τί με οδήγησε στη συγγραφή ενός τέτοιου ολίγον περίεργου βιβλίου σύγχρονης λογοτεχνικής επιστολογραφίας, θα ήταν μία δύσκολη ερώτηση που θα 'πρεπε ν' απαντηθεί, μια που δεν έχω κάτι άλλο να κομίσω παρά μονάχα, το ίδιο μου το πόνημα, αυτό το έργο. Θ' απαντούσα: Η μετατόπιση (για να μην πω... μετουσίωση και φαντάζει θλιβερό), των ανθρώπινων συναναστροφών, από τους ζωτικούς χώρους των μουσικών στεκιών, των μικρό-μπαρ, και και των πολιτιστικών καφέ της δεκαετίας του '90 και του 2000 που έζησε η γενιά μου (δηλ.των ανθρώπων που είναι από 45-55 χρονών σήμερα) στον «χάοσμο» του Κυβερνοχώρου, όπου από το 2005 και μετά, οι εφαρμογές του facebook και των διαφόρων σάιτς γνωριμιών, άρχισαν να κάνουν δειλά- δειλά την εμφάνισή τους στο «κοινωνικό» μας στερέωμα. Στα στέκια αυτά, είχες τη δυνατότητα να κάνεις τις φιλικές, επαγγελματικές ή κι ερωτικές σου συναντήσεις, ακόμα κι αν ο άνθρωπος που έβλεπες απέναντί σου (με σάρκα και οστά), ήταν ένας μόνος, άγνωστος κι άσχετος, από την υπόλοιπη παρέα, τύπος. Πάνω σ' ένα τραγούδι, ή σ' ένα ποτό θα μπορούσες να του πεις την ιστορία της ζωής σου ή να σου πει άνετα τον καημό του κι αίφνης, να τον αισθανθείς πολύ οικείο. Μέσα στην παρέα του τότε καιρού, θυμάμαι πώς κοροϊδεύαμε έναν φίλο, όταν κάποια στιγμή, μας εξομολογήθηκε πως ψάχνει ερωτική σύντροφο μέσω ίντερνετ. Ήταν για μας, κάτι σοκαριστικό, κάτι αδιανόητο, ειδικότερα δε, όταν η γνωριμία αυτή ευδοκίμησε και μας έστειλε προσκλητήρια γάμου... Και φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν, όπου αυτός ο τρόπος, γίνεται όχι απλώς συνηθισμένος αλλά σχεδόν ο επιβεβλημένος τρόπος γνωριμίας. Ο πρώτος λόγος λοιπόν για τη συγγραφή ήταν η διερεύνηση αυτής της μετατόπισης.

"Η Ανυπότακτη Ιστορία", ως τίτλος βιβλίου, γίνεται σημαιοφόρα κραυγή, που ενώνει μεν αντιλήψεις του χτες, αλλά εδραιώνει, ως συλλογική μνήμη, την αξιόπρεπη συνέχεια της ζωής. Ανυπότακτες στιγμές αλλοτρίωσης, είναι οι πολλαπλές εμπειρικές γεύσεις της δημιουργού, που ενσωματώνονται σήμερα στον οιονδήποτε αναγνώστη, που συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της πλουροφόρας κληρονομιάς μας και πρακτικής.

Σήμερα, στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενούμε την παιδαγωγό και συγγραφέα Άννα Βαμβάκη, με αφορμή την κυκλοφορία του παιδικού της βιβλίου «Μένια, η ντροπαλή σκυλίτσα» από τις Εκδόσεις Άπαρσις. Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το παραμύθι είναι πλημμυρισμένο ,με πολύ όμορφα μηνύματα αγάπης για όλο τον κόσμο. Χωρίς διακρίσεις φύλου ή χρώματος. Η συγγραφέας το έγραψε και το αφιερώνει στις δυο εγγονές της αλλά και σ’ όλα τα παιδιά εξοικειώνοντας τα με τις έννοιες της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης. Γυρνά πίσω στα παραμύθια παλαιότερων εποχών όπου όλα είχαν αίσιο τέλος. Που όλα κατέληγαν πως «περνούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Ναι αλλά ο κόσμος περνά καλύτερα όταν ο ίδιος δέχεται και πράττει αυτά που το συγκεκριμένο παραμύθι φωνάζει σ’ όλους μας. Όταν τα συναισθήματα όπως της αγάπης και της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς τον ρατσισμό, το bulling, γίνονται πράξη ζωής. Μιας ζωής που γκρεμίζεται από αξίες και ιδανικά στις μέρες μας και πρέπει επειγόντως να τη σώσουμε. Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη σ’ ένα παραμύθι που μιλά για αγάπη κι έχει τόσο πολύ φως. Μα πρέπει να λέμε την αλήθεια για να προλάβει ο καθένας με τον τρόπο του να σώσει πρώτα το παιδί του και όλοι μαζί μετά τον κόσμο.