Νέα

Ο Χρίστος Τρικαλινός δεν δηλώνει λογοτέχνης αλλά πυρηνικός φυσικός. Σ’ αυτή την επιστήμη ξόδεψε και αφοσίωσε την πολυκύμαντη ταραγμένη του ζωή. Μια ζωή που πολλοί από εμάς τους αναγνώστες δεν μπορούμε όχι μόνο να τη βιώσουμε αλλά ούτε να τη διανοηθούμε. Στο βιβλίο του «Σταγόνες μνήμης» από τις εκδόσεις Άπαρσις, διηγείται τις αναμνήσεις του. Σταγόνες τις αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας. Ποταμός αναμνήσεων τις λέω εγώ αλλά κι όποιος το διαβάζει. Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας μιλήσει…

Γιατί το βιβλίο της Λιάνας «Μην τη φοβάσαι τη Νύχτα, σύμμαχος είναι» πρόκειται για ένα κέντημα. Δεν το εννοώ με την πολυφορεμένη του έννοια, που σημαίνει πόσο όμορφο και καλογραμμένο είναι. Αν και είναι! Το εννοώ με την σημασία των πολλών βελονιών. Αυτό ακριβώς σκέφτηκα φτάνοντας περίπου στη μέση. Κάθε ιστορία, μια βελονιά. Όλες οι ιστορίες ένα σύνολο, ένα αποτέλεσμα: ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ως λογικό και πολιτικό ον και ως μέρος της πόλης η οποία είναι μια φυσική κοινότητα κατά τον Αριστοτέλη. Ο άνθρωπος ως Εκείνο, Εγώ και Υπερεγώ κατά τον Φρόυντ. Ο άνθρωπος ως μια συνέχεια της ύπαρξης που αισθάνεται, σκέφτεται και βιώνει τις ημέρες και τις νύχτες του στον χρόνο και τον τόπο που ανήκει. Οι βελονιές της Λιάνας, συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο κέντημα, ένα συνολικό αποτέλεσμα, μια εικόνα με όλες τις αποχρώσεις των ανθρώπινων συναισθημάτων, τις πιο εξυψωτικές και τις πιο ταπεινές. Με όλες τις αποχρώσεις των ανθρώπινων γεγονότων, τις πιο θριαμβευτικές και τις πιο εξευτελιστικές. Όλο το κέντημα, όπως κάθε έργο προκαλεί συναισθήματα |από τα όποια συνήθως ένα κυριαρχεί, σαν επίγευση.

Κύριε Ψαρρά είστε φυσικομαθηματικός. Τι θέση έχει η Ποίηση στη ζωή σας και γιατί βάλατε αυτόν τον τίτλο στην ποιητική σας συλλογή; Κατά αρχάς σας ευχαριστώ που ανατροφοδοτείτε τη σκέψη μου και με βάζετε σε μια νοητικά παραγωγική διαδικασία. Είμαι πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, διεκδικώ τη διαύγεια ενός ποιητή και τη μεθοδολογία ενός θετικού επιστήμονα, αν το καταφέρνω είναι υπό κρίση. Η σχέση μου με την ποίηση αναπτύχθηκε μετά τη μεταπολίτευση όταν συνωστιζόμασταν σε μικρά βιβλιοπωλεία, στις παρουσιάσεις νέων βιβλίων, απαγορευμένων μέχρι τότε, σε μια έκρηξη φιλομάθειας και λογοτεχνικής παραγωγής. Ο προσανατολισμός μου προς τις θετικές επιστήμες προέκυψε εν μέρει για επαγγελματικούς λόγους αλλά και γιατί ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στην αρχιτεκτονική και τις αναστηλώσεις των αρχαίων μνημείων. Το εξεταστικό σύστημα με οδήγησε σε άλλους δρόμους, αλλά ο ποιητής, ο ιστορικός, ο αρχαιολόγος, ο αρχιτέκτονας υπάρχουν μέσα μου από τότε Έγραφα πάντοτε «καλά» με διαφορετικές αφορμές και ύφος και έτυχε κάποια ποιήματά μου (από εκατοντάδες άλλα) να διασωθούν σε κάποια μπλε τετράδια και αυτά εκθέτω, μιλώντας και συλλογιζόμενος μέσα από μια διαδρομή σαράντα χρόνων.

Ο Πάνος Μπούσαλης είναι τραγουδοποιός και ερμηνευτής. Καθόλου όμως δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι γράφει και ποιήματα. Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν έχει συνήθως στεγανά και μπορεί να μεταπηδήσει με ευκολία από τη μια μορφή τέχνης στην άλλη. Άλλωστε η ποίηση συνδέεται στενά με τη μουσική και η μουσική με την ποίηση, μέσω του ρυθμού των λέξεων και της μουσικότητας των στίχων -και όχι μόνο. Στην πρώτη του ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπαρσις τον Απρίλιο του 2021 με τον ευφάνταστο τίτλο «Η κουδουνίστρα του ήλιου», ο Πάνος Μπούσαλης κάνει το ντεμπούτο το ως ποιητής με πενήντα οκτώ ποιήματα, τα περισσότερα μικρά σε έκταση, ολιγόστιχα, με εξαίρεση τα «Ήχος ηδυπαθής» και «Ροή».